L'ancienne Medina de Tetouan - Realisé par Omar Allouch et Omar Kaitouni

binnenkort in ons reisprogramma
www.maroctravel.nl
de oude medina van Tetouan - Unesco cultural heritage

Dresscode Marokko

Zoals de meesten van jullie wel weten ben ik fietsgids in Marrakech. Ik begeleid groepen toeristen per fiets door de stad  en probeer ze zoveel mogelijk te vertellen van wat ik weet over de stad. Tijdens de tour mogen de klanten natuurlijk ook vragen stellen. Een vraag die ik heel vaak hoor, met name van vrouwen en meisjes, is 'Wat mag ik nou wel en niet aan in Marokko?'. 

Om maar meteen met de deur in huis te vallen; in principe 'mag' je alles dragen wat je wil. In landen als Saoedi-Arabië moet je als vrouw verplicht een abaya (lang, zwart 'gewaad') over je kleding dragen, maar in Marokko zijn hier geen speciale regels voor. Wel is het zo dat vrouwen en mannen hier over het algemeen ook iets over hun kleding dragen; een djellaba. Maar je ziet ook steeds meer mensen in westerse kleding, vooral de jongere generatie. En dan bedoel ik geen shorts en spaghettibandjes, maar meer spijkerbroeken en blousejes. 

In Marokko zijn er dus geen verplichtingen qua kleding. Echter wordt het één wel meer gewaardeerd dan het ander. Het is, zeker als vrouw, respectvoller om jezelf te bedekken. Niet van top tot teen, maar in ieder geval je schouders tot aan je knieën. Je zult ook merken dat je je ongemakkelijk voelt als je dit niet doet; bijna iedereen bedekt zich, ook toeristen passen zich over het algemeen redelijk goed aan. Een enkeling loopt in een kort, strapless jurkje of een korte broek die eigenlijk net iets té kort is, maar dat vind ik in Nederland eigenlijk ook niet kunnen. 

Zelf draag ik over het algemeen een lange broek en een t-shirt. Alleen wanneer het kwik stijgt tot boven de 40 graden is dat voor een kaaskop als ik echt niet te doen, zeker niet als ik een tour heb. Dan trek ik toch echt een korte broek aan, maar wel in combinatie met een hoog gesloten shirt met mouwtjes. Ik weet dat dat niet helemaal gepast is, maar als Europees meisje wordt er hoe dan ook naar je gekeken en geroepen. Dat wordt echt niet minder als je er wel bedekt bij loopt. Maar het is niet zo dat je niet gerespecteerd wordt als je in je shorts over straat gaat, Toeristen zijn heilig in Marokko, bedekt of onbedekt.

Quad rijden in Marrakech

Één ding wat hoog op mijn bucketlist voor Marokko stond voordat ik vertrok was een ritje maken op een quad. Die wens is vorige week in vervulling gegaan. Ik werd opgehaald met de taxi en reed in ongeveer een halfuurtje naar de quad verhuurder. Het ligt iets buiten Marrakech, in het droge landschap van Marokko. Je ziet hier vooral zand, stenen en palmbomen.

Ik heb geen rijbewijs en ik had ook nog nooit zelf een voertuig met een motor bestuurd. Mijn eerste rij instructie ooit ging als volgt:
'Hier zit het gas, hier de remmen en het sturen werkt net als met een fiets. Je voeten kan je hier neerzetten. Stap maar op en rijd maar achter mij aan, dan breng ik je naar de gids'.
Daar ging ik dan. Binnen no time zat ik in de berm en werd ik uitgelachen door de instructeur. Gelukkig kwam ik net zo makkelijk weer uit de berm als erin en na een minuut of 10 had ik de slag te pakken. Toen wilde ik alleen maar harder.

De tour ging dwars door het zanderige, heuvelachtige landschap rondom Marrakech. Het zand stoof de lucht in en mijn benen werden er steeds bruiner van, maar dat hoort erbij. Na een uurtje werd er gestopt om Marokkaanse thee te drinken en, voor de liefhebber, een Marokkaans dansje te wagen. Daarna werd de tour voortgezet en kwamen we in een gebied met palmbomen. Na een tocht van ongeveer 2 uur kwamen we weer bij de quad verhuurder en werden we om beurten schoon gespoten met een hoge druk spuit waar lucht uit kwam. Toen iedereen weer zo goed als clean was, werden we terug gereden naar het Jemaa el Fna plein in Marrakech, Mission complete!

El Badi paleis en de tombes in Marrakech

El Badi paleis

Vroegâh, toen de Saadische sultan Ahmed al-Mansur het rijk regeerde, woonde hij met zijn familie onder anderen in paleis El Badi. De bouw van dit paleis werd gestart in 1578 en werd voltooit in 1602. Alleen de duurste materialen waren goed genoeg om het paleis te versieren: goud, marmer en talloze mozaïeken sierden het paleis. Helaas is daar vandaag de dag niet zoveel van over gebleven. Sultan Moulay Ismael liet het paleis na de dood van al- Mansur leeg plunderen om zijn eigen paleis in Meknès op te vrolijken. Met de graftombes, waar de sultan familie begraven ligt, durfde hij dit niet aan. Hij liet deze Saadische graven ommuren, waarna ze pas jaren later weer ontdekt werden door de Fransen, die luchtfoto's maakten van Marrakech.

Saadische graven

Zowel het paleis als de graftombes zijn nu opengesteld voor publiek. Je kunt ze dagelijks voor 10 dirham (1 euro) per persoon bezoeken, ik geloof tussen 9 uur 's ochtends en half 5 's avonds.

Zelf vond ik de graven niet zo fantastisch. Het hoort bij de highlights, dus ik wilde ze graag bezoeken, maar Marrakech heeft mooiere plekjes. Het El Badi paleis vond ik juist wel heel erg tof. De binnenplaats is enorm en het heeft een ondergronds gangenstelsel en een terras. Vanaf dit terras heb je aan de ene kant uitzicht over Marrakech en aan de andere kant over het paleis zelf.

Zeker een bezoekje waard!

Dé plek om aan de drukte van Marrakech te ontsnappen; Jardin Majorelle

Het is inmiddels alweer een tijdje geleden dat ik heb geblogd, oeps. In de tussentijd heb ik wel een aantal leuke dingen gedaan; ik heb het Bahia paleis gezien, de Saadische graven (tombes), de Medersa Ben Youssef (oude koranschool), het el Badi paleis, la Mamounia (duurste en meest luxe hotel van Marrakech) en Jardin Majorelle. Genoeg dus om over te schrijven. Vandaag blog ik over de Jardin Majorelle.

Deze tuin is gevestigd net buiten de medina, in de nieuwe wijk Gueliz. Hij is ontworpen door Jacques Majorelle die er ongeveer 40 jaar over gedaan heeft voordat het af was. Hij verzamelde planten en bomen van over de hele wereld en bracht deze naar Marrakech. De kleuren die hij gebruikte om paden, potten en muren te schilderen zijn de primaire kleuren, met name kobalt blauw. In 1966, 4 jaar na de dood van Majorelle, is de tuin ontdekt door Yves Saint Laurent. Hij heeft er in 1980 voor gezorgd dat er geen hotel gebouwd werd op de plek van de tuin door deze te kopen. De tuin is toen flink onder handen genomen door een irrigatiesysteem aan te leggen en het aantal planten te vergroten van 135 naar 300, maar de stijl van Majorelle is behouden gebleven.

Nu is de tuin een bekende hotspot in Marrakech, waar je even kunt ontsnappen aan de drukte op straat. Je kunt de tuin dagelijks bezoeken van 8 uur 's ochtends tot half 6 's avonds. De entree is 70 dirham (7 euro) en voor 30 dirham extra kun je ook het Berber Museum bezoeken dat in de tuin gevestigd is. 

De Marokkaanse politie

Yup, het is me gelukt; ik ben tijdens mijn eerste week in Marrakech in aanraking gekomen met de Marokkaanse politie. Ik heb het namelijk voor elkaar gekregen dat iemand mijn portemonnee ongemerkt uit mijn tas kon halen. 'Gelukkig' zat er alleen contant geld in, een paar pasjes en wat sleutels van het riad, mijn koffer en van kantoor. Toch ben ik aangifte gaan doen. Dat duurde alleen net even wat langer dan in Nederland. Je wordt hier ontzettend van het kastje naar de muur gestuurd. 'Ja, er komt zo iemand aan', 'Nee, u moet wachten op mijn collega', 'U zit op het verkeerde bureau' en 'Het duurt nog één minuut' kan ik na gister echt niet meer horen.

Eerst ging ik met mijn Nederlandse fiets collega en eigenaar van het riad waar ik verblijf naar de toeristen politie. Die legde ons uit naar wel bureau we moesten (ze werken hier met arrondissementen en het arrondissement waar je naartoe moet hangt af van de plek waar het diefstal plaats heeft gevonden). Op het bureau waar wij heen gestuurd werden, was wel geteld één politieman aan het werk. Na een gesprek in gebrekkig Engels begreep hij ons verhaal en zou hij wel even iemand gaan halen. Of we even een minuutje wilde wachten. Toen er na een half uur nog niemand gekomen was, zijn we gaan lunchen want we hadden die ochtend een fietstour gehad dus we konden beiden wel wat eten gebruiken. Ook na de lunch was er nog niemand aanwezig. Uiteindelijk kwam er een groep schreeuwende Marokkaanse vrouwen binnen, gevolgd door een aantal agenten, die vrijwel direct geholpen werden. De man die hen hielp vroeg ons na een tijdje om bij hem aan het bureautje te komen zitten, terwijl hij de aangifte van de dames verder afhandelde. Toen hij daar eindelijk mee klaar was, vertelde hij ons dat we op het verkeerde bureau zaten en dat we met een politiebusje naar het juiste bureau gebracht zouden worden.

Twee en een half uur later zaten we eindelijk op het juiste bureau, waar we 'maar' een half uur hoefden te wachten op iemand die ons kon helpen. Op dat moment raakte ons geduld aardig op en toen we dat lieten merken werd er meteen iemand gehaald die mijn aangifte kon opnemen. Ook dat duurde een behoorlijke tijd, aangezien meneer het belangrijker vond om met zijn collega's te babbelen in plaats van door te werken. Tussendoor kwam er ook nog even een geboeide man binnen met een aantal agenten, waarvan één een enorm kapmes in zijn hand had. Dat kan hier dus blijkbaar ook gewoon. Ongeveer vier uur later stonden we weer buiten, met een bewijs van aangifte en met een ervaring rijker.

Dwalen door de souks van Marrakech

Foto 1: gewassen wol

De eerste dag dat ik hier was wilde ik de stad verkennen. Omdat ik dicht bij het Jemaa el Fna plein verblijf ben ik hier naartoe gegaan. Toen ik er was twijfelde ik wel een beetje of ik echt op het goede plein zat; het lijkt overdag totaal niet op wat je ziet op internet (wel trouwens als je op een dakterras van één van de restaurantjes gaat zitten). Meteen kwamen de henna vrouwen en de straat verkopers op me af. Die zijn me toch een partij opdringerig! Het beste is om ze niet aan te kijken en ze compleet te negeren, maar ik vond dat wel lastig aangezien ik hier voor een langere tijd blijf.

Na een rondje over het plein ging ik, op aanraden van mijn nichtje die hier al eens is geweest, de souks in. Dit zijn smalle straatjes met honderden kleine winkels waar van alles wordt verkocht: sieraden, kruiden, tassen, schoenen, kleding, magneten, etc. 




 

Foto 2: natuurlijke kleurstoffen

Ik heb gelezen dat je hier heel makkelijk kunt verdwalen en dat bleek ook zo te zijn. Toen ik de weg naar het plein vroeg, werd ik hier met een omweg naartoe gebracht; ik moest namelijk eerst even komen kijken waar degene aan wie ik de weg vroeg werkte. Dit bleek een plek te zijn waar schapenwol word gewassen en gekleurd en vervolgens wordt verwerkt in kleding en sjaals. De wol wordt gekleurd door natuurlijke kleurstoffen (zie foto 2) en daarna opgehangen om te drogen.

Foto 3: Gekleurde wol

Leuk om te zien hoor, maar meestal wordt er geld gevraagd voor dit soort dingen. En dat terwijl je er niet om vraagt. Uiteindelijk ben ik wel naar het plein gebracht en was ik maar 20 dirham kwijt (ongeveer 2 euro) en dat was het me wel waard na die 2 uur lang dwalen.