De Marokkaanse politie

Yup, het is me gelukt; ik ben tijdens mijn eerste week in Marrakech in aanraking gekomen met de Marokkaanse politie. Ik heb het namelijk voor elkaar gekregen dat iemand mijn portemonnee ongemerkt uit mijn tas kon halen. 'Gelukkig' zat er alleen contant geld in, een paar pasjes en wat sleutels van het riad, mijn koffer en van kantoor. Toch ben ik aangifte gaan doen. Dat duurde alleen net even wat langer dan in Nederland. Je wordt hier ontzettend van het kastje naar de muur gestuurd. 'Ja, er komt zo iemand aan', 'Nee, u moet wachten op mijn collega', 'U zit op het verkeerde bureau' en 'Het duurt nog één minuut' kan ik na gister echt niet meer horen.

Eerst ging ik met mijn Nederlandse fiets collega en eigenaar van het riad waar ik verblijf naar de toeristen politie. Die legde ons uit naar wel bureau we moesten (ze werken hier met arrondissementen en het arrondissement waar je naartoe moet hangt af van de plek waar het diefstal plaats heeft gevonden). Op het bureau waar wij heen gestuurd werden, was wel geteld één politieman aan het werk. Na een gesprek in gebrekkig Engels begreep hij ons verhaal en zou hij wel even iemand gaan halen. Of we even een minuutje wilde wachten. Toen er na een half uur nog niemand gekomen was, zijn we gaan lunchen want we hadden die ochtend een fietstour gehad dus we konden beiden wel wat eten gebruiken. Ook na de lunch was er nog niemand aanwezig. Uiteindelijk kwam er een groep schreeuwende Marokkaanse vrouwen binnen, gevolgd door een aantal agenten, die vrijwel direct geholpen werden. De man die hen hielp vroeg ons na een tijdje om bij hem aan het bureautje te komen zitten, terwijl hij de aangifte van de dames verder afhandelde. Toen hij daar eindelijk mee klaar was, vertelde hij ons dat we op het verkeerde bureau zaten en dat we met een politiebusje naar het juiste bureau gebracht zouden worden.

Twee en een half uur later zaten we eindelijk op het juiste bureau, waar we 'maar' een half uur hoefden te wachten op iemand die ons kon helpen. Op dat moment raakte ons geduld aardig op en toen we dat lieten merken werd er meteen iemand gehaald die mijn aangifte kon opnemen. Ook dat duurde een behoorlijke tijd, aangezien meneer het belangrijker vond om met zijn collega's te babbelen in plaats van door te werken. Tussendoor kwam er ook nog even een geboeide man binnen met een aantal agenten, waarvan één een enorm kapmes in zijn hand had. Dat kan hier dus blijkbaar ook gewoon. Ongeveer vier uur later stonden we weer buiten, met een bewijs van aangifte en met een ervaring rijker.